Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
20 / 5 / 2019

Λέω εξαρχής ότι δεν χρειάζεται να ξέρεις τίποτα από προγραμματισμό για να χρησιμοποιήσεις τη μέθοδο που αναφέρω παρακάτω· είναι καθαρά σουρεαλιστική, της τύχης και της έμπνευσης. Προσευχήσου στους θεούς του χάους προτού κάνεις οτιδήποτε μ’αυτήν.

Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι να ανοίγεις και να κλείνεις αρχεία, να σβήνεις κείμενο, και να κάνεις copy/past και cut/paste.

Καλώς;

Πάρε μια εικόνα απλής μορφής – πχ, .jpg ή .png – και άνοιξέ την ως κείμενο. Δεν ξέρεις πώς να το κάνεις αυτό; Είναι εύκολο. Κάνε επάνω της δεξί κλικ, και από το μενού διάλεξε “Open with” και, μετά, το πρόγραμμα με το οποίο θες να την ανοίξεις: το Notepad, βασικά. Ή, αν έχεις εγκαταστημένο το Notepad++ (δωρεάν πρόγραμμα το οποίο προσωπικά προτιμώ για όλες μου τις txt δουλειές – ακόμα κι αυτό το post εκεί το γράφω τώρα), στο μενού διάλεξε εξαρχής “Edit with Notepad++”. Θα εμφανιστεί μπροστά σου ένα κείμενο με πράγματα ακαταλαβίστικα – αυτή είναι η compiled εικόνα. Μέσα στο σύστημα, μην ξεχνάς ότι όλα είναι κείμενο και αριθμοί βασικά. Σκρόλαρε τώρα περίπου στο 1/8 του ύψους του κώδικα, κι άρχισε να σβήνεις κομμάτια από εκεί, τυχαία, ή να κάνεις copy και μετά paste παρακάτω ή παραπάνω, ή cut/paste. Μετά, κάνε save, φυσικά. Και άνοιξε την εικόνα κανονικά με κάποιο πρόγραμμα για προβολή εικόνας (προσωπικά προτιμώ το IrfanView)· θα δεις την εικόνα αλλοιωμένη.

Το καλύτερο είναι να κάνεις μια αλλαγή, και save, να κοιτάς την εικόνα, και να βλέπεις αν σ’αρέσει η αλλοίωση. Αν ναι, τότε ΟΚ. Αν όχι, τότε απλά κάνεις undo (ή απλά Ctrl+Z συνήθως) και γυρίζεις πίσω, πριν από την αλλαγή σου, και μπορείς πάλι να κάνεις save για να επαναφέρεις την εικόνα στην προηγούμενη κατάσταση.

Κάνοντας έτσι τυχαίες αποκοπές και επικολλήσεις μες στον κώδικα, μπορείς να αλλοιώσεις εικόνες με πολύ παράξενο και σουρεαλιστικό τρόπο. Πάω στοίχημα ότι ο William Burroughs θα γούσταρε πολύ αυτή τη μέθοδο.

Ακολουθεί μια εικόνα που αλλοίωσα τώρα έτσι, τελείως για πλάκα, τελείως βιαστικά.

Σημείωση: Αν αλλοιώσεις τον κώδικα μετά από τη μέση και προς το τέλος του αρχείου, η εικόνα δεν αλλάζει. Απλά έχεις πειράξει τα metadata και τέτοια πράγματα.

Bonus!: Μπορείς να κρύψεις ένα μήνυμα προς το τέλος του κώδικα μιας εικόνας, χωρίς να φαίνεται τίποτα από την ίδια την εικόνα. Και μετά μπορείς να πεις σε κάποιον να ανοίξει την εικόνα ως κείμενο, να πάει στην τάδε γραμμή του κώδικα, και να διαβάσει το κρυφό μήνυμά σου.

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]